Παροιμίες 27:20
«…τα μάτια του ανθρώπου δεν χορταίνουν ποτέ».
Πόσο αλήθεια είναι αυτό; Γιατί έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη να έχουμε περισσότερα;
Η καρδιά μου είναι βαριά μετά την ανάγνωση του Α‘ Βασιλέων 21. Η Ιεζάβελ έθεσε σε κίνηση το σχέδιο που αποδείχτηκε καταστροφικό για τα παιδιά της. Σφράγισε τον χαμό τους με την εγωιστική υπερηφάνεια της. Αυτή και ο σύζυγός της είχαν ό,τι θα μπορούσαν να ήθελαν ή χρειάζονταν, αλλά δεν ήταν ικανοποιημένοι. Έπρεπε να έχουν ένα ακόμη αμπέλι. Είναι εύκολο να τους δείχνετε με το δάχτυλο και να τους κατηγορείτε, αλλά μήπως όλοι θέλουμε ένα ακόμα «αμπέλι»…
Βλέπω μια έντονη αντίθεση με τον Αχαάβ στο εδάφιο Φιλιππησίους 4:11. Ο Παύλος φυλακίζεται όταν έγραψε αυτά τα λόγια:
«…Έχω μάθει, σε όποια κατάσταση κι αν είμαι, να είμαι ικανοποιημένος».
Ο Παύλος είχε τα μάτια του στην αιωνιότητα. Ο Αχαάβ κοίταζε το εδώ και τώρα.
ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ
Το κηρύττω στα παιδιά μου, αλλά το ζω; Πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ αυτού που λέω και αυτού που κάνω. Θα ακούσουν τι λέω, αλλά θα παρακολουθούν για να δουν αν κάνω αυτό που λέω.
Προσεύχομαι να κατευθύνω τα παιδιά μου προς μια ανιδιοτελή ζωή υποτέλειας ~ αντί για μια εγωιστική ζωή κενού κέρδους.
«Υπάρχει ένα ακόμη πράγμα που θα ήθελα
να αφήσω στην οικογένειά μου – τη χριστιανική πίστη.
Με αυτό θα ήταν πλούσιοι
Μην αφήσετε ούτε ένα σελίνι.
Χωρίς αυτό θα ήταν φτωχοί
Αν τους είχα δώσει όλο τον κόσμο».
~Πάτρικ Χένρι~
~ Προσκεκλημένη ανάρτηση που συνέβαλε η Beth Langley. Η Beth είναι παντρεμένη μητέρα δύο αγοριών και ενός κοριτσιού – νοικοκυρά πλήρους απασχόλησης! Είναι γυναίκα με πίστη και προσπαθεί να ενθαρρύνει τους άλλους.
